Το φαινόμενο των κατασχέσεων, που αφορά απτά περιουσιακά στοιχεία όπως για παράδειγμα σπίτια, αυτοκίνητα, χρυσό, κλπ. δεν είναι κάτι καινούργιο, αφού συμβαίνει χρόνια τώρα. Το 1933 ο Franklin Roosevelt με το προεδρικό διάταγμα 6102, προχώρησε σε κατάσχεση όλου του χρυσού των πολιτών. Το 1939 ο Αδόλφος Χίτλερ προχώρησε σε κατάσχεση του χρυσού των Τσέχων, ενώ το 1959 η κυβέρνηση της Αυστραλίας νομιμοποιεί την κατάσχεση του χρυσού των πολιτών σε αντάλλαγμα με χαρτονομίσματα. Το 2011 κατάσχονται ο χρυσός και το ασήμι των πελατών της MF Global. Στη χώρα μας, οι κατασχέσεις ακινήτων θα επιταχυνθούν ενώ στην Κύπρο οι κατασχέσεις μετρητών είναι πλέον γεγονός, κάτι που δεν αποκλείεται να μεταδοθεί ως ιός και σε άλλες χώρες.

Παλαιότερα οι κατασχέσεις του χρυσού είχαν σχέση με την υποχρέωση των τραπεζών και των κρατών να έχουν αποθέματα στο πολύτιμο μέταλλο και για αυτό στις «δυσκολίες» έβρισκαν τη λύση προχωρώντας σε κατασχέσεις. Κάτι τέτοιο στις μέρες μας δεν θα ήταν πρακτικό, αλλά εκτός αυτού δεν υπάρχει και λόγος πλέον, αφού δεν υπάρχει ο «κανόνας του χρυσού». Οπότε η ιστορία μας δείχνει ότι οι κατασχέσεις μετρητών, υπό τον μανδύα «φορολογίας», είναι αναμενόμενο να συνεχιστούν και να ενταθούν, ενδεχομένως και πέρα του «ασφαλούς» ορίου των 100 χιλιάδων ευρώ, που ισχύει σήμερα.

Ένα ισχυρό σημείο του Bitcoin, στο οποίο δεν έχει δοθεί η πρέπουσα σημασία και γίνεται όλο και πιο επίκαιρο, είναι ότι είναι ανθεκτικό στις κατασχέσεις. Αφενός πρόκειται για κάτι άυλο κι αυτό περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, ακόμα κι αν αποφασίσει κάποιος να το κατασχέσει. Όπως όλοι γνωρίζουμε, ένα ψηφιακό αρχείο μπορεί να αποθηκευθεί σχεδόν οπουδήποτε, ώστε να μην είναι καθόλου εύκολο να βρεθεί. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που το ψηφιακό αρχείο βρεθεί (π.χ. το πορτοφόλι του χρήστη) και κατασχεθεί, αυτό θα είναι άχρηστο χωρίς τον προσωπικό κωδικό κρυπτογράφησης. Επιπλέον αλλά εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιο κεντρικό σημείο που αποθηκεύονται τα bitcoins, που να μπορέσει εύκολα ένα κράτος ή μια κυβέρνηση να υποχρεώσει να παραδώσει όλα τα ψηφιακά νομίσματα. Κάτι που αυτομάτως σημαίνει πως θα πρέπει να κινηθεί εναντίον του κάθε ενός πολίτη προσωπικά  και μάλιστα σε τρία επίπεδα. Πρώτον στο να αποδείξει πως ο πολίτης όντως έχει υπό τον έλεγχό του ποσά σε bitcoins. Δεύτερον στο να κατασχέσει το ψηφιακό πορτοφόλι και τρίτον στο να πείσει τον πολίτη να παραδώσει τον μοναδικό κωδικό κρυπτογράφησης. Όπως αντιλαμβανόμαστε, οι παραπάνω ενέργειες  μπορούν να χαρακτηριστούν από δύσκολες έως αδύνατες.

Το Bitcoin δεν χρησιμοποιείται εκτενώς για αποθήκευση πλούτου, ούτε πιστεύω ότι είναι κοντά η εποχή που κάτι τέτοιο θα συμβεί ή ότι θα συμβεί ποτέ. Παρόλα αυτά, η ιδιαίτερη ψηφιακή φύση του, το καθιστά το καλύτερο – έως τώρα- μέσο, αν και πιστεύω ότι η χρήση του με αυτόν τον τρόπο είναι εντελώς λανθασμένη κι εκτός της αρχικής σκέψης.

Σημείωση: Ο όρος «φορολόγηση» των καταθέσεων είναι λανθασμένος και παραπλανητικός γιατί η φορολογία επιβάλλεται στο εισόδημα. Έστω ότι ένας πολίτης, έχει εισόδημα πενήντα χιλιάδες το χρόνο, το οποίο υποβάλλεται στην νόμιμη φορολόγηση και το μεγαλύτερο μέρος του εναπομείναντος ποσού κατατίθεται στην τράπεζα ως αποθεματικό. Μετά από μερικά χρόνια νόμιμης εργασίας και νόμιμης φορολόγησης του εισοδήματος, θα έχει συγκεντρωθεί στην τράπεζα ένα σεβαστό χρηματικό ποσό. Η εκ νέου και εκ των υστέρων δεύτερη «παρακράτηση φόρου» από χρηματικά ποσά που έχουν ήδη φορολογηθεί, δε μπορεί να χαρακτηριστεί φορολόγηση.